Sempre s’estima igual però diferent, em deies.
I ara entre el cafè i jo provem d’endevinar
si ens condemnava allò que era igual
o bé la diferència és la culpable.
L’amargor com una pista em porta a tu,
que ets a la cuina i amb la cullera dissols
el sucre que ja no em despertarà.
Del teu gest no es desprèn una resposta,
tan sols l’indici d’una pèrdua. Fixa’t:
Jo no tinc ales perquè els omòplats
tornen a ser omòplats si tu no els mires.
I tu que no tens esma per volar.
De tan a prop del terra, ja no caurem.
I estimar és caure.
![](https://www.catorze.cat/app/uploads/sites/16/2021/02/1200_1484144184Captura_de_pantalla_2017-01-11_a_las_15.09.58.jpg)
![](https://www.catorze.cat/app/uploads/sites/16/2021/02/1200_1484144199Captura_de_pantalla_2017-01-11_a_las_15.10.48.jpg)
![](https://www.catorze.cat/app/uploads/sites/16/2021/02/1200_1484144192Captura_de_pantalla_2017-01-11_a_las_15.12.04.jpg)
![](https://www.catorze.cat/app/uploads/sites/16/2021/02/1200_1484144205Captura_de_pantalla_2017-01-11_a_las_15.09.02.jpg)