Després de disset anys sent la cantant de La Oreja de Van Gogh, Leire Martínez i el grup han decidit separar-se. En el comunicat que han compartit a xarxes socials ho han explicat així: «No hem aconseguit apropar les nostres diferents maneres de viure el grup». Escoltem com Leire Martínez interpretava la cançó dedicada a les víctimes de l'atemptat que hi va haver l'11 de març del 2004 a Madrid.

Si fuera más guapa y un poco más lista,
si fuera especial, si fuera de revista,
tendría el valor de cruzar el vagón
y preguntarte: "¿quién eres?"
Te sientas enfrente y ni te imaginas
que llevo por ti mi falda más bonita,
y al verte lanzar un bostezo al cristal
se inundan mis pupilas.
De pronto me miras, te miro y suspiras,
yo cierro los ojos, tú apartas la vista,
apenas respiro, me hago pequeñita y
me pongo a temblar.
Y así pasan los días, de lunes a viernes,
como las golondrinas del poema de Bécquer,
de estación a estación,
en frente tú y yo, va y viene el silencio.
De pronto me miras, te miro y suspiras,
yo cierro los ojos, tú apartas la vista,
apenas respiro, me hago pequeñita y
me pongo a temblar.
Y entonces ocurre, despiertan mis labios,
pronuncian tu nombre tartamudeando,
supongo que piensas: "qué chica más tonta",
y me quiero morir.
Pero el tiempo se para y
te acercas diciendo
yo aún no te conozco y ya te echaba de menos,
cada mañana rechazo el directo y elijo este tren.
Y ya estamos llegando, mi vida ha cambiado,
un día especial este 11 de marzo,
me tomas la mano y
llegamos a un túnel que apaga la luz.
Te encuentro la cara, gracias a mis manos,
me vuelvo valiente y te beso en los labios,
dices que me quieres y yo te regalo
el último soplo de mi corazón.